Son iki haftadır neler karıştırdın, sevgili beynim? (What the fuck were you doin' for the last two weeks my dear brain?)

              

          “Evvelce yazdığım birkaç şeyi mi paylaşsam?” dedim ama hile yapmak gibi olurdu bu. “Bu yazamamak neden?” diye sordum bu sefer kendime. Bana sorarsanız, yani diyorum ki bence, ben kendimi rahat bıraksam herkes ve her şey de rahat bırakabilir aslında. Ama kendimde, kendimi rahat bırakacak cesareti bulamıyorum nedense. Soruya cevap şöyle olabilir, yazın kötümserlikten doğarmış. Ondan olsa gerek, bir süredir doğru dürüst hiçbir şey yazamıyorum. Üzerimdeki bu -anlamsız ve kaynaksız olmasından çok korktuğum- iyimserlik geçerse diye tereddütlüyüm. Raydan çıkmalardan ürken, ayağı yere basmayı seven insanlardan olmak çok sıkıcı bir şey aslında, bunu da biliyorum. Ama hiç vazgeçememek var bundan, vazgeçemediğim için kendime biraz kızıyorum. Bunu değiştirmek çok zor galiba. Belki de bazen raydan çıkmak gerekiyordur. Emin değilim henüz.

             Evet, kafayı toparlayamamanın doruk noktasındayım, fiziki yorgunluklara alışkınım da, her bir parçası ayrı bir yerlerden toplama bu yorgunluklara alışamıyorum. Kilometreler, kıtalar  ötesinden bir “selam” yanıbaşımdaki iki(2) “selam”a dönüştü. Selam Arapçada “benden sana zarar gelmez,” demekmiş, yeni öğrendim. Ama her selam veren zarar vermeyecek diye bir şey de yok hani. Parmaklarımla uzun uzun, sayılar  saymak istemiyorum ben artık. Üstelik matematiğim de kötüdür. Sorduğum soruların cevaplarını almak ya da almamak önemli değil diyordum. Geç cevap alınca önemli olabiliyormuş demek ki. Soruların cevapları mı geç, yoksa ben aceleci bir sorgucu muyum?

               Bu kadar çok şey söyleyip hiçbir anlama gelmemenin zirvesinde de olabilirim. Ya da çok şey söylemek isteyip de hiçbir şey diyememenin. “Tereddütle susma”nın.  Sözün özü, “Bu iş zor yonca.” Çünkü insanların aylar boyunca hiç soru sormadan durduğu şu sıralar ben hiçbir yere koyamıyorum fikirlerimi, sorularımı.

            Bir de şu var, düzelti yaparken sırf bitişik mi yazılıyor ayrı mı diye sözlüğe açıp baktığım “boş vermek” kelimesinin argo çıkmasıyla şaşırıp kalmıştım bir zamanlar. Ayrı yazıldığının şokunu atlatamamışken, bir de argo olduğunu öğrenmek beni derinden(!) etkilemişti. Kelimeler özerkliklerini ilan ettiklerinde birbirinden ayrı yazılırlar. Eğer harf alıp verirlerse, aralarında bu türden tensel bir temas söz konusu olursa bitişik yazılırlar. Boş kelimesinin “vermek”ten bağımsızlığı varmış meğer. “Boş vermek”. Demek ki boş'un vermekten ayrı bir kimliği var bu bağlamda. Üzerinde hâlâ düşünüyorum. 

           Ha bir de, -ben de dahil(?) olmak üzere- “Bu büyükler çok ama çok acayip.”

            …

           Herkese iyi bayramlar dilerim. 

Bu da bugünümün şarkısı

Werewolf'un canlı kaydı varmış meğer, ilk defa dinledim, mutluluk kaynağı oldu:)

.