İçinde dönüp durduğum, metruk bir evi terkediyorumuşum gibi bir his. Eski bir sanrıya kulak veriyorum. Bir yalana kanıp kanıp vazgeçiyorum. Kaynağı belirsiz, nerede yetiştiği bilinmeyen duygular çoğaltıyorum içimde. Sağ yanımda biriktirdiğim korku, solumda bir yaşantıya dönüşüyor şimdi.
Uzunca bir yazı birikiyor parmaklarımın ucunda, önce cümleleri sonra sözcükleri sonra harfleri saklıyorum, kimselere göstermiyorum. En son sesler biriktiriyorum boğazımda, boğazım şişmiş, kimse anlamıyor, hastalandım sanıyorlar. Oysa ben susuyorum, hastalığa tutulmuş gibi susuyorum.
Bacaklarımı hissetmiyorum, ayaklarım uyuşmuş. Binlerce karınca geziniyor bacaklarımda. Hiç korkmuyorum. Korkacak bir şey yok. Korkacak bir şey yok.
Ellerim. Ya ellerim? Bir nehrin kenarına bırakmıştım en son, temizlenip paklansınlar diye. Şimdi neredeler? Uzuyor ellerim, uzuyor, uzuyor, uzaklara kaçıyor. Ama nasıl olur ellerim, beni nasıl bırakır?
Nerede olduğumun bilgisini kaybediyorum. Neredeyim? Burada değilim. Ben burada değilim. Ben buralı değilim, siz beni görmüyorsunuz aslında. Ayna ayna, söyle bana, benden başka var mı olmayan burada? Söyle ayna, hadi söyle, ben burada değilim ki!
Koşmaya başlıyorum. az önce bacaklarımı hissetmezken şimdi nasıl oluyor da koşuyorum. Ellerim, ellerim nerede? ellerimi gördünüz mü? Buradan geçtiler mi? çok uzağa gitmiş olamazlar. Ellerim?
neyi buldumsa kaybediyorum. Her şey kayıp gidiyor ellerimden.Sonsuz bir uzama doğru yol alıyor. Her şeyi kaybetmekten ölesiye korkuyorum. Oysa bilmiyor muyum, hiçbir şeyi olmayan her şeyi kaybedemez.
Hiçbir şeyi olmayan her şeyi kaybedemez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Aklınıza gelenleri buraya bırakabilirsiniz.