.
Bügünlerde yazdığım şeylerden nefret eder oldum. Sevmemek değil bu, düpedüz nefret etmek. Bir süre hiçbir şey düşünmemek ve yazmamak istiyorum. Keşke cümlelerin azabından kurtulabilmek de bu kadar kolay olsaydı. Karar verseydim ve uçup gitseydi aklımda uçuşan her şey.
Ben tanımlamadığm zaman da her şey dünyanın gönlünce olmuyor mu zaten? İkinci bir emre kadar tüm tehlikeli kelimeleri yasakladım kendime.
Yoksa bir haftadır hiç durmadan dönen başım bu tekinsiz cümlelerin yüzünden mi?
Bir ilaç alayım, uyuyayım. Hepsi geçsin. Düşünmek ve bakmak istemiyorum artık. Her şey ben bakmazken olacağına varsın. Her şey nasılsa, hep olacağına varmıyor mu? Niye bunca telaşım?
Ama siz de bana söz verin artık ne olur, dünyayı fazla döndürmeyin; başım çok dönüyor. Ya da alın şu cümleleri başımdan. Çok yoruldum.
.
diyecek çok şeyi olup da bazen bir şey diyemez ya insan, o haldeyim. korktum biraz.
YanıtlaSilolacağına varıyor. varana kadar "olacağı" değişebilir. son anda bile bir şeyin "varacağı yer" değişebilir. belki telaşın bundandır.
korkulacak bir şey yok negatif.
YanıtlaSilarada olur böyle değil mi? olur.
teşekkür ederim.
olur tabii. sonra da geçer.
YanıtlaSilyazmazsan tehdit edebilirler. kavga çıkabilir. (şimdi hiç sırası değil negatif)
dinlen birazcık :)
güldürdün beni :)
YanıtlaSilne diyeyim, çok çok teşekkür ederim sana.
Bilge;
YanıtlaSilyazamama hastalığına sen de mi tutuldun en sonunda? kızayım mı ben de sana?
abuk, biraz terslikler üst üste geldi, sinirlerim bozuldu sadece. toparlıyorum ama.
YanıtlaSilkızabilirsin valla, "kendine bu kadar yüklenme bilge" diye kulaklarımı çekebilirsin örneğin. :)
yazamama değil bir de, çok yazma ama kafayı toparlayamama.
YanıtlaSilneyse öyle bir şey işte.